Bracia, przebywający z Franciszkiem wiedzą, z jaka czułością i słodyczą codziennie i bez przerwy pouczał ich o Jezusie. Usta jego przemawiały z obfitości jego serca... Ileż spotkań miedzy Jezusem a nim!... Przez tę cudowną miłość do Jezusa, i to Jezusa Ukrzyżowanego, zasłużył sobie na najwyższy zaszczyt naznaczenia pieczęcią Chrystusa, Syna Najwyższego, siedzącego po prawicy Ojca… (I Celano 115)

Śpieszył się, by opuścić ten świat, który stał się dla niego jak ziemia wygnania, a mimo to umiał czerpać wielką pomoc z wszystkich rzeczy tego świata…W każdym dziele podziwiał Robotnika, do Stwórcy odnosił wartości, jakie odkrywał w każdym stworzeniu…Potrafił w każdej rzeczy podziwiać Najpiękniejszego. Postępował śladem swego Umiłowanego, posługując się całym wszechświatem niczym drabiną, by wspiąć się aż do tronu Bożego. (II Celano 165)

Ojcze Święty i sprawiedliwy… Choć wszyscy niegodni i grzeszni, prosimy Cię, by Pan nasz Jezus Chrystus, Twój Syn wraz z Duchem Świętym Pocieszycielem, sam składał Ci dzięki za wszystko, On, który Ci stale we wszystkim wystarcza… (1 Reguła 23, 5)

Na krótko przed śmiercią Franciszek poprosił brata Leona, by mu zaśpiewał jego Pieśń o bracie słońcu, i wtedy ułożył ostatnią zwrotkę: "Bądź uwielbiony, mój Panie, za naszą siostrę śmierć cielesną, której żaden człowiek żyjący nie zdoła uniknąć... Szczęśliwi ci, których ona zastanie przy spełnianiu Twojej woli, bowiem nie zniszczy ich już śmierć wtóra". (Legenda Perugii 100)

Moje ubożuchne, posłuchajcie mnie…, wy, które przepełniają słabości, i wy, które się trudzicie, by im służyć: wszystkie umiejcie znosić to, zachowując pokój. Pokochajcie owo zmęczenie, bowiem każda z was będzie królową w niebie, ukoronowana wraz z Maryją Dziewicą. (Zachęty dla sióstr od św. Damiana)