Wydaje nam się, jakbyśmy codziennie znajdowali się w ogrodzie oliwnym. Nie trzeba wiele, abyśmy uważali się za konających z bólu. Ale spójrzmy dokoła: wojny, głód, przemoc, ucisk. Świat jest wielkim ogrodem oliwnym. Zamiast płakać powinniśmy otrzeć mu łzy, opatrzyć krwawiące rany.

Jesteśmy jak rzymscy żołnierze. Lubimy biczować na prawo i lewo. Nie używamy co prawda bata: zadowalamy się słowami, ale często ranią one bardziej niż prawdziwy bicz. Ile to osób zraniliśmy naszą pychą, dumą, zazdrością, oszczerstwem?

Jakże często my, tak jak żołnierze szydzący z Jezusa, cieszymy się z niepowodzeń innych. „Uważał się za kogoś wyjątkowego, ale tymczasem wcale nie jest taki doskonały. Przeczuwałem, że to tak się skończy". Obyśmy z niepowodzeń i słabości innych nie czynili pretekstu do usprawiedliwiania swoich grzechów i małoduszności.

Kiedy trzeba, abyśmy podjęli jakieś wyrzeczenie, zdobyli się na wysiłek i trud, staramy się tego uniknąć. Próbujemy włożyć na barki innych osób krzyże, które stoją na naszej drodze. Pomóc narkomanowi, zatroszczyć się o kogoś, kto potrzebuje naszego czasu, troski i opieki? „Nie, to mnie nie dotyczy. Niech o tym pomyślą ci, którzy mogą, ci, którzy powinni, którzy muszą".

Zatrważa nas myśl o śmierci. Chcielibyśmy nigdy o tym nie myśleć. Wiemy, że nie potrafimy, tak jak Ty, Panie, wypowiedzieć słów: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego". Ale Ty nas kochasz i za nas ofiarowałeś całe swoje życie, aż do końca.

"Matko Boża spod stóp krzyża
Współczująca na Golgocie
Jak to dobrze, że się zbliżasz
Do nas w wieczór srebrno - złoty."